رویای منطقی

هوا گرم بود. آقای کشاورز با اون قیافه ی عجیبش که انگار انیمیشنی بود اومد سمتم درحالی که پشت سرش مزرعه گندمش برق میزد. مثل همیشه یه لبخند عجیب روی لبهاش بود. لبخندی که‌ معلوم نبود که از روی محبته یا خباثت. از دختر و همسرش میگفت که ۷ سال پیش در اثر وبا مردن. میگفت بعد از اینکه از دستشون داده سعی کرده پیداشون کنه. منم هیچ واکنشی نشون ندادم. انگار که داشت درمورد یک موضوع معقول صحبت میکرد. گفت "یه گروه هستن که سعی میکنن ارواح رو پیدا کنن. با کمک اونها پیداشون کردم و الان کنار زن و بچم زندگی میکنم". متوجه شدم لبخندش از بیماری روانیشه... نه از محبت و نه از خباثت.

برگشتم خونه. خونه ی من یه جای تاریک بود. یه جای تاریک قدیمی. انگار خیلی شبیه خونه ای بود که در دوران راهنمایی با خانواده ام زندگی میکردم... نمیدونم این شباهت شانسی بود یا من عمدا همچین خونه ای انتخاب کرده بودم. تاریک بود. بوی کهنگی میومد. همیشه توی هال پر از رخت خواب بود. همه ی لامپ ها سوخته بودن بجز دو سه هالوژن توی آشپزخونه که نور زیادی هم تولید نمیکردن. من با نور خورشید زندگی میکردم و اگه تاریکی خونه اذیتم میکرد از خونه بیرون میرفتم. وضع مالیم‌خوب نبود اکثر مواقع پول برق رو نمیتونستم به موقع پرداخت کنم. واسه همین لامپ هارو عوض نمیکردم که تمام مصرف برقم محدود بشه به کار کردن یخچال.

یه همخونه داشتم که خیلی وقت بود رفته بود. شاید دو-سه ماه. یه پسر بود با قیافه ی معمولی که به دو دلیل رفت. یک اینکه من خیلی شلخته بودم. دو اینکه دوست دخترش حسادت میکرد به حضور من کنار اون پسر. منم خیلی تنها شده بودم. خواهرم سعی میکرد اکثر مواقع بیاد پیشم و سری بزنه. قبلا غر میزد که چرا انقدر خونه نامرتبه و برام تمیزش میکرد. اما دو سه هفته ای بود که دستی به خونه نکشیده بود. برعکس همیشه نمیدونم چرا اون از من شجاع تر بود. از من پخته تر بود و سعی داشت از من محافظت کنه. بعد از رفتن هم خونه ایم‌من ضعیف شده بودم.

برگردیم به آقای کشاورز با اون کلاه حصیری کهنه اش. یهو یاد این حرفش افتادم که میگفت یک گروه هستن که توی این شهر ارواح خونه هارو پیدا میکنن. توی اینترنت دنبال وبسایتشون گشتم و چند تا ویدیو ازشون نگاه کردم. همون لحظه احساس کردم اطرافم اتفاقات عجیبی میفته صداهای غیر عادی میشنوم. نمیدونم ترس دیدن اون ویدیو ها بود یا واقعیت بود. همون لحظه به خودم گفتم "آدام بیدار شو. چون از الان به بعدش قراره ترسناک بشه". چند تا سیلی به خودم زدم اما خواب نبودم. دیدم دیگه نمیتونم تاریکی خونه رو تحمل کنم.

زدم بیرون رفتم پیش سارا همکلاسی دوران کارشناسی ام. یک دختر اروپایی با قد بلند و موهای بلوند بود. قیافه ی ساده و بی روحی داشت. سارا فیلم بردار همون‌ گروه روح یاب (!) بود. گفتم بهش بیان واسه تفریح از خونه ی من فیلم بگیرن.

طولانیش نکنم. اومدن. همه بیرون خونه و من توی خونه. من یک هدفون داشتم و یک اسکرین‌ که صدای اونها رو بشنوم و همچنین تصویری که از من دارن رو ببینم و بیشتر متوجه اتفاقات اطراف باشم. مثل همیشه خونه تاریک بود.

صدای توی هدفون گفت فکرت رو آزاد گن و بذار که به هر سمتی که میخواد بره. از قضا فکر من دوست داشت به سمت بدترین خاطرات توی مغزم بره. یادم افتاد به پسری که هم خونه ام بود. نگاه مهربونش و... و... وای. اون هم خونه ام‌ نبود. چرا الان یادم اومد؟ چرا از یادم رفته بود؟ سعی کردم افکارم رو ادامه بدم. داشت من رو میبوسید. صحنه ی بعدی که یادم اومد صحنه ی خیانتش بود با دختری که سعی داشت من رو ازش جدا بکنه. و صحنه ی بعدی که یادم اومد اون پسر بود... که روی صندلی نشسته بود و من با طناب بسته بودمش. داشتم دست راستش رو میکردم توی چرخ گوشت و اون با بیشترین توانش حین زجه فرباد میزد.

به خودم اومدم... فریاد های توی هدفون بهم میگفتن آدااام... آاادااام اون نور رو ببین جلوت ... آدااام. یک روح توی خونه‌ی تو هست. من در حد مرگ ترسیدم جوری که اون لحظه واقعا باید از خواب بیدار میشدم. اما نشدم. رفتم سمت نور اما هرچی میرفتم‌ بهش نمیرسیدم. سیاهی بینهایت شده بود و نور هرچی جلوتر میرفتم از من دورتر میشد. دیگه صدایی از هدفون نمیشنیدم و هیچ چیزی وجود نداشت جز من... سیاهی... و یک نور شبیه اولین عکسی که از سیاهچاله منتشر شده بود اما سفید رنگ.

چجوری باید از این وضع خارج میشدم. اولین کسی که به ذهنم رسید خواهرم بود. موبایلم‌ رو دراوردم زنگ زدم بهش. "توروخدا بیا اینجا من میترسم... بیا اینجا... اون پسر اینجاست... من کشمتش... روحش اینجاست". همون لحظه فهمیدم خونه اونقدرا هم تاریک نیست.  دوباره از یادم رفت اون پسر و تمام اتفاقات بینمون رو. خواهرم وارد خونه شد. و گفت "چی میگی احمق این نوری که داری میبینی انعکاس هالوژن توی آشپزخونه روی پنجره ست". مثل اینکه یکی از هالوژن ها اتصالی کرده بود وسط برنامه ی روح یابی ما روشن شده بود.

صبح بیدار شدم... با خودم فکر کردم که "آهااا! پس از وسط خواب های ترسناک از خواب نپری اینجوری تموم میشن"!